De eerste dag crowdfunden

Ik heb het niet geteld, maar ik schat dat ik de eerste dag van het crowdfunden wel 300 keer op de F5 toets heb geklikt: de knop op het (Windows) toetsenbord waarmee je een webpagina ververst.

Ik kon niet wachten te zien wie er had gedoneerd. In het begin ging het natuurlijk veel te langzaam naar mijn gevoel. Het was pas 7.00 uur, maar toch. Ik zat al een uur klaar en die eerste donatie van mijn geliefde had ik ingecalculeerd. Die telde niet. Waar waren die vroege vogels?

Het klikken werd een paar uur later beloond. Langzaamaan werd ik positief verrast door een van de beste kinderboekenschrijvers van Nederland, een lieve buurman, een voormalige buurvrouw, een onbekende collega van RTL Z, een bevriend stel dat een belachelijk groot bedrag doneerde omdat het graag een unieke tekening van illustrator Joost wil en door een vriendin.

Het funden ging lopen, dat was duidelijk, maar het waren ook allemaal mensen waarvan ik het niet direct had verwacht. Zij wilden allemaal dat het boek er kwam. Rond de lunch had ik al ruim 700 euro van zo’n acht donateurs binnen. Dat ging goed. Als ik 280 euro per dag haal, dan ben ik er, had ik uitgerekend. En dit zat ver boven mijn dagminimum.

Twijfel

Maar wacht even, schoot de twijfel door mijn hoofd. Ik had die ochtend wel tweehonderd e-mails de deur uit gedaan naar kennissen, contacten en media waarvan ik dacht dat ze voor dit project zouden interesseren. Ik had zeker tachtig vrienden en familieleden ge’appt, mijn Facebook vrienden al weken bestookt met berichten en ook op Twitter ruimschoots laten weten aan bijna 800 volgers dat het crowdfunden nu echt was begonnen. Ook op Linkedin wist iedereen dat De Geldfabriek geld zocht om te worden uitgegeven. Als van al die mensen pas acht donateurs in de afgelopen zes uur hadden gedoneerd, hoe moest het dan op dagen waarop ik ze niet allemaal een bericht stuurde? Ik kon ze toch niet elke dag bestoken? Dan worden ze gek van me. Als op die dagen niemand doneerde? Dan zou mijn gemiddelde snel dalen.

Het bleef rustig. Ik klikte nog een paar keer op F5, maar toen er weinig beweging in de website zat, richtte ik me op mijn werk: er moest toch een artikel voor de krant worden geschreven over het verdwijnen van contant geld in de maatschappij.

Geldfilosoof

Toen dat artikel een paar uur later klaar was opende ik mijn mail van De Geldfabriek en klikte op F5. ‘Hi Franka. Fantastisch initiatief!’ stond er in het scherm. ‘Ik wil graag meedoen met 1000 euro. Kun je daarvoor een factuur sturen?’

Nee maar: 1000 euro. Natuurlijk kan ik daarvoor een factuur sturen. Ik stond op, liep een rondje om mijn stoel, riep wat onverstaanbaars naar een collega en ging weer zitten. Dit boek ging er komen, ik wist het zeker. s’ Avonds werd ik nog een keer verrast door een bekende die 300 euro doneerde, mijn zus, vrienden en een geldfilosoof. Het bedrag schoot omhoog. Voordat ik het wist had ik 27% binnen.